Miktat Emmim hakka yürüdü.

Bütün sevenlerini geride bırakarak.

Çocukluğumuzda ve bir araya geldiğimizde askerlik anılarını anlatırdı.

Öyle tanıdık biz onu.

Hayatı boyunca ve son nefesine kadar hiç unutmamıştı askerlik yıllarını.

İsim, isim söylerdi komutanlarını, silah arkadaşlarını.

Çok yeni askerden teskere almış gibi;

Onu tanıyıp ta askerlik anılarını dinlemeyen hiç yoktu desem yeridir.

Böyle başlardı tüm dostlarıyla sohbeti.

Kuran ehli, ehlisünnet Müslümanı olarak tanıdım ben onu.

Hayatında rabbine secdeyi hiç bırakmadı.

İbadetlerini hiç aksatmadan yerine getirmek için çabaları daha dün gibi aklımda.

Yakalandı akciğer kanserine çok sendeledi.

Ama düşmedi.

Sadece üç gün yattı yoğun bakımda.

O kadar çok aldı ki;

Kemoterapi tedavileri, ışın tedavileri ve ozan tedavileri

Hep ayaktaydı.

Çok acı çekti

Fakat

Hiç sızlanmadı.

Sızlandıysa da ben hiç duymadım.

En yakınındaki evlatları ve damatları’ da öyle söylüyor.

Kimseyi incitmezdi.

Çekinen ses tonuyla hep konuşurdu.

Başı hep önde, vakarlı ve desturluydu.

Yürür Ovasaray Köyü sokaklarında, herkesle selamlaşır, hep kendi işiyle meşgul olurdu.

Örnek bir Müslüman, adam gibi adam portresiydi.

Elinden ve dilinden hiç kimsenin zarar gördüğünü söyleyene rastlayamazsınız.

Bir o kadar güleryüz, bir o kadar da kuşatıcı ve kucaklayıcıydı.

Giyimi, kuşamı köylü Miktat ağaydı.

Ama

Hal ve hareketleri, tavrı ve ilişki biçimi hep örnek gösterilecek tarzdaydı.

Yıllarca aynı Köyü, bahçeyi, evi ve sofrayı paylaştık.

Tebessümü ve hoşgörüyü hiç kimseden esirgemedi.

Rabbim onu bize emmi etmişti.

Beraber büyüdüğümüz iki kız, bir erkek evladı vardı.

Bir gün, Miktat emmimin hastalık haberi geldiğinde, çok üzülmüş ve evladı Ahmet ile ona dualar göndermiştim.

Akciğerlerini sarmıştı bir sefer kanser ve durumu çok ciddiydi.

Kemoterapiler, Işınlar, ozonlar.

Biricik evladı Ahmet;

Amasya, Samsun ve Ankara demeden uğraştı durdu biricik babasını o hastalıktan kurtarmak için.

Miktat ağanın umurunda bile değildi.

O acılara rağmen elinden kuranını bırakmıyordu.

Tedavi sürecinde birkaç kere hatmine şahit oldum.

Kendisine musallat olan bu habis kitleyi temizlemek zordu.

Hep ayaktaydı.

Durumunun farkındaydı.

Güleryüz ve mütevazılığine kaldığı yerden devam ediyordu.

Allah’tan geleni kabullenmiş ve hiç kimsenin olamayacağı kadar metanetliydi.

Köydeki iyi hali uzun sürmedi.

Onu kısa bir süre sonra tüm sevenlerinden ayıracak olan habis kitle, yakasını bırakmamış ve tekrar nüksetmişti.

En son 24 Aralıkta 2018 de ziyaret etmiştim.

Bir günlüğüne gitmiştim köye.

Uykusuzdum, yorgundum.

Elini öptüm ve dedim emmi yola çıkacağım.

İstanbul’ a geri dönüyorum.

Kaza var, Ölüm var.

Bana hakkını helal et dedim.

Cevabı çok netti.

Ne hakkı lan Erol dedi.

Sonra şöyle bir daldı ve döndü bana varsa dünya ve ahiret hakkım helali hoş olsun dedi kendi üslubuyla.

Sende bana hakkını helal et dedi.

Emmi dedim senin bizim üzerimizde hakkın çok, bizim ne hakkımız olabilir ki dedim.

Olsun ben ettim.

Sende et dedi.

Öylece helalleştik ve yola çıktık 17 gün sonra bizi geri çağıracağını bilmeyerek.

10 Ocak’ta telefondan yırtıcı bir zil,

Telefonu açtığımda emmimin oğlu Ahmet,

Titrek bir sesle dedi babam yoğun bakımda,

Hemen Cuma akşamı çıktık yola sabaha Amasya’daydık.

Bu sefer dayanamamış artık yorgun kalbi durmuş ve zorla çalıştırmışlar.

Cuma günü akşam 19 da son halini yoğun bakımda gördüm, seslendim.

Emmi ben Erol, yetiştim ben geldim bizi bırakma dedim.

Bu sefer hiç duymadı, hissetmedi bile beni.

Yoğun Bakımda tedavi süreci çok uzun sürmedi.

Hastanede devam eden hayata tutunma mücadelesini ertesi gün itibariyle kaybetti.

Ruhunu teslim etti, geride kıymetli bir eş ve çok değerli yetim iki kız ve bir erkek evlat bırakarak.

Allah rahmet eylesin, Ruhun şad olsun, mekânın cennet olsun Miktat Ağa.

Demek ki seni en çok seven Cenab-ı Allah’mış.

Eşine, çocuklarına, bize, dost ve sevenlerine sabır diliyorum.

Osman Emmiğil sülalesinin başı sağ olsun.

Başımız sağolsun.