Değerli dostlar.
İnsanın her uzvu çok kıymetli.
Kaybettiğimiz zaman hakka'l-yakın anlıyoruz kıymetini, ve önemini.

Gözlerimiz sağlamken empati yapıp görmeyen birini ne kadar da anlamaya çalışsak! içinde bulunduğu karanlığı tahayyül etsek! kendimizi onun yerine koysak ta! o karanlığı başımıza gelmeyince tam olarak anlayamıyoruz.
Koltuk değneği ile yürümeye çalışan engelli kardeşimizi görüp haline üzülsek te onun çektiği sıkıntıyı anlamamız mümkün olmuyor ne zaman ki başımıza geliyor işte o zaman anlıyoruz o kardeşlerimizi. 

Mescidi Aksada bacağımı kırdığımdan beri yaklaşık onsekiz gündür evde oturuyorum. 
Yarabbi! ne kadar zormuş günlerce hiç bir iş yapmadan sadece  oturmak!  Helede benim gibi yerinde duramayan hareketli birine... 
Ne kadar zormuş koltuk değnekleri ile yürümeye çalışmak. 
İlk zamanlar çok zorlandım, hatta evin içerisinde birkaç kez düşme tehlikesi bile atlattım. 
Şimdilerde biraz daha alıştım koltuk değneklerine. 
Lakin zorunlu hallerde evden çıkmam gerektiğinde asansörün olmadığı apartmanımızda merdivenler bana zulüm geliyor.
İnmeye bir şekilde alıştım lakin çıkmak o kadar zor ki! 

Şimdilerde tekerlekli sandalyede koltuk değnekleri ile yürümeye çalışan kimi görsem çektiğim sıkıntılardan dolayı olsa gerek kendimi  bırakıp karşımdaki engelli kardeşime üzülüyorum. 
"Ben diyorum en fazla iki ay sonra iyileşeceğim Rabbimin izni ile peki bu kardeşim ömür boyu bu sandalyeye bağlı yaşayacak ve bu sıkıntıları hep çekecek". 

 
Hatay Reyhanlı ziyaretimiz esnasında şahit olduğum bir olayı hatırladım. 
Reyhanlı ihh lojistik merkezini ziyaretimiz esnasında protez merkezinde, bir gencin protez bacağına kavuştuğu ana denk gelmiş, odada  protez bacağı ile yürürken, sevinç gözyaşları içerisinde  eşi ile telefon görüşmesine şahit olmuştuk.
Dokuz yıldır devam eden  Suriyede savaşta binlerce sivil kolunu bacağını kaybetti. İç savaş çok sayıda kişinin engelli olmasına yol açtı. 

Allah c.c yardımcıları olsun  tüm engellilerin. 
Bugün hastahaneye kontrol için gittiğimizde karşılaştığım koltuk değnekleri ile yürüyen ve  bir bacağı olmayan bayanı görünce üzülüp halime şükrettim. 
Beterin de beteri var, Rabbime hamdu senalar olsun dedim. 

Mescidi Aksa'da ayağım  kırılıp otel odasında otururken sevinçlerimi dostlarımla paylaştığım gibi sıkıntımıda paylaşmak istemiş, dostum, arkadaşım İdeal Yaşam Gazetesi imtiyaz sahibi Neslihan Soyhan'a da alçılı ayağımın resmini çekip, göndermiştim.
Neslihan Soyhan da sosyal medya sayfasından güzel ve duygu yüklü yazı ile durumumu okurları ile paylaşmıştı.

İstanbul'a döndüğümüzden beri gündüz ve gece evim ziyaretçi akınına uğradı.
Telefonum hiç susmadı.
Elhamdülillah ne çok dost, arkadaş biriktirmişim hayatımda. 
Bir insan için en büyük kazanım bu olsa gerek. 
Bu zor günlerimde ziyaretime gelerek, telefonla arayarak beni yanlız bırakmayan tüm dostlarıma ve 
Kudüs'te geçirdiğim kazadan sonra bana adeta koltuk değneği olan Kudüs'ün kızları no:94 gurubumuzdaki yol arkadaşlarıma şükranlarımı sunarım. 

"Dost ise düşünme ver ömrünü gitsin. 
Dost değil ise hiç bekletme yol ver gitsin" (Mevlana)