Kaç yaşında olursa olsun ölüm acı...

Can veren, hayat sunan, yaşamına değer katanın ölümü daha da acı...

Rahmetli anamın her dakika dilinden düşürmediği bir duası vardı; “Allah’ım beni evlat acısı ve kardeş acısı ile sınama” derdi.

Derdi; dua ederdi ama rahmetliyi evlat acısı ile de kardeş acısı ile de sınadı!

Canım anam nurlar içinde yatsın, yaklaşık on sene oldu ahrete intikal edeli.

Sözü babama getirmek için konuya böyle girdim.

On yıla yaklaştı anamı toprağa vereli ama ben O’nu hiç unutmadım ki!

Yani ana acısını doyasıya yaşarken bir hafta öncede babamı kara toprağın bağrına verdim.

İnsanın bir Allah’ı, bir babası ve bir anası oluyor.

Alternatifsiz değerler işte!

Ölümleri yani geri dönmemek üzere gidişleri kahrediyor, kavuruyor insanı.

İşte benim yüreğime kocaman bir kor düştü bir hafta önce...

***

Farkındaysanız kelimeler düğümleniyor boğazımda.

Ben ki kelimelerle dama taşı gibi oynardım.

Tıpkı sizler gibi anamı övmeye kalksam, hangi kelime, hangi cümle bir ananın büyüklüğünü yüceliğini anlatır ki.

Keza babam da öyle, işte kor ateş koydu yüreğime gitti.

Babamın ardından yazacak çok mevzu var da bazı sözler dağarcığa konuyor ve dağarcığın ağzı dikiliyor!

Yukarı da dedim ya, bir Allah bir baba bir ana...

Kalbinden haşa Allah’ı silsen, “Allahsız, kitapsız, dinsiz...” derler.

Anayı babayı silsen, “Vicdansız merhametsiz” hatta “P.ç” derler!

İşte insan hayatında ki bu üç vazgeçilmez.

Rabbim üçünden de vazgeçirmesin inşallah.

Rabbimizi ibadet ile şefaat dileyerek yad ederken, ölmüş anne babamızı da dualarla, Fatihalarla her daim unutmayacağız.

Sağ olan anne ve babamızı ise mümkün olduğunca yalnız bırakmayarak, hizmetlerini ederek yanında olacağız.

Kısacası dostlar, geçtiğimiz hafta içinde toprağa verdiğim babam için dua edenlerden ve başsağlığı için arayan, sosyal medya aracılığı ile acımızı paylaşan tüm dostlardan Allah razı olsun.

Ettikleri her dua kendi ve tüm ölmüşlerimizin ruhuna da gider inşallah.