Belki tarihin akışını değiştirecek zamanlar. Belki değil kesin değiştirecek ve unutulmayacak. Donkişot misali görünmez düşmanlarımız var. Bu bana bazen komik bile geliyor. Orayı burayı siliyoruz: spreyler, dezenfektanlar, çamaşır suları, maskeler, eldivenler... Virüs bizi izliyorsa eminim gülüyordur kör dövüşümüze. Üstelik orantısız bir savaş, o bizi görüyor ama biz onu göremiyoruz.

En gelişmiş canlı türü hiç gelişmemiş bir canlı türünün tehditi altında çaresiz. Savaşacak, karşı koyacak hiçbir yöntemimiz yok. Evlere kapandık tek kaçış olarak. Ama ne kadar kalabiliriz evlerde ki? Eninde sonunda çıkacağız. Siperlere çekilen asker misali. Bugünleri iyi değerlendirmeli, savaşa iyi hazırlanmalıyız. Düşünmeli akil insanlar.
Bugün kendi tanı kitimizi yaptığımızı öğrendim. Bu iyi bir gelişme. Test için kit vardı yoktu, yurt dışından geldi gelmedi sorunumuz olmaz en azından.

Bir hekim olarak ben kendi adıma güvenli davranışın izole olmakta olduğunu düşünüyorum. İnsan haklarına saygılı olmak kaydıyla, hepimiz kendi ailemizin güvenliği için yapmamız gerekenleri yaptığımızda toplumsal sorumluluğumuzu başarıyla yerine getirmiş olacağız inşallah.

Ekonomik kayıplarımız çok olacaktır, bu net. Ama bizim için önemli olan neydi? Sağlık. Hiç bu kadar ciddi tehditle de karşılaşmamıştı insanlık. En azından bizim kişisel tarihimiz görmedi bu boyutta bir salgını. Bu topyekün bir yavaşlamaya, başımızı ellerimizin arasına alıp düşünmeye, önceliklerimizi ve feda edebileceklerimizi görüp doğru tespitlerle hayatımızı yeniden kurmaya vesile olur umarım. Ara vermek güzeldir bazen. Her gün oflaya puflaya gittiğimiz işlerimizin, trafiğin, soğuğun, sıcağın; kalabalığından şikayet ettiğimiz toplu taşıma araçlarının özlenebildiğini göreceğiz. Dostça sarılabilmenin kıymetini anlayacağız.

Dileğim odur ki bugünler geçtiğinde hepimiz, "Madden kaybettik, doğru ama manen kazandığımız çok şey var." diyebilelim. Bunu diyebilmek için saygı, sevgi, empati kuralları ışığında sabırla hareket edelim.

 n.aytekin28@gmail.com