Merhaba değerli okurlarımız;
 
Malumunuz üzere memleket meseleleri bir hayli çok sık değişen gündemler yüzünden
kendi gündemimizi bile unutur olduk.
 
Yine eskilerden bir şeyler karalamak istiyorum bu yazımda da, şimdi dersiniz ki iyide
kardeşim köşemi yazıyorsun, anılarını mı …
 
Ben yüreğimi karşıma alırım, ona danışırım, o ne derse bende onu yazarım… Bu yıllarca
hep böyle olmuştur.
 
Bundan hiçte bir zarar görmedim ,şikayette almadım… İşin içinde yürek oldumu her şey
bir güzeldir ki, sormayın gitsin.
 
Efendim, yıl 1969'lar filan Erzurum’un bir köyünde bir ilk okul, epeyce de öğrencisi
olan bir okulda öğrenciyim… 
 
O dönemler 1951 yılında kabul edilen Amerikan kaynaklı Marshall planı çerçevesinde
aralarında Türkiye'de olan 16 ülkeye bir ekonomik paket uygulanıyordu.
 
Okulda süt tozu ve un vardı. Her akşam sırasıyla iki öğrenciye un verilirdi, bu un öğrencinin
evine götürülür, öğrencinin annesi de bu undan ekmek yapardı tandırda…
 
Bu ekmekler sabah okula bırakılırdı, ekmekler bölünerek öğrencilere dağıtılırdı.
Yine okulda bir kapta su kaynatılır, suyun içine süt tozu katılarak bir bardak
süt tozu ve bir parça ekmek bizlere dağıtılırdı…
 
Yani bu gün dağıtılan sütler gibiydi…   Bayılırdık süte değil de ekmeğe. Bembeyazdı
çünkü; kendi evimizdeki ekmekler buğday ve ya çavdar ekmeği olduğundan
siyah renkteydi.
 
İnsan ilişkileri her ne kadar sıcak olsada yaşam şartları buz gibiydi; soğuktu,
üşütüyordu ama kimse şikayetçi de değildi.
Belkide bir alternatifimiz yoktu ondandır kim bilir…İlçeye gittiğimizde de lokanta
filan çok lükstü öyle herkesin girip yemek yiyebileceği pek mümkün değildi.
 
Hemen fırına giderdik, yarım ekmek birazda tahin helvası… Müthiş bir menüydü
o günler için.
 
Bütün bunlara rağmen çok mutluyduk nedense, televizyon yok radyo yok elektrik
yok ama çocuk bile olsak cebimizde mutlaka arkasında horoz resmi olan bir aynamız
ve bir tarağımız vardı…
 
Bazen küçük bir naylonu tarağımıza dolayıp dudaklarımızı büzüştürüp ne melodiler,
ne oyun havaları çalardık… Fazıl Say halt etmiş bizim yanımızda
 .
Bir gün komşu köyün öğrencileri bizim köye okula gezi düzenlemişler. Geldiler,
o köyün öğretmeni de bizleri bir sınıfa topladı, aldı sazını eline çalmaya başladı.
 
Aman Allahaımmm o da ne;  müthiş bir şey… Bu sazın sesini duydukça deli oluyordum,
bayılıyordum çünkü ilk defa bir müzik aletinin sesini duyuyordum…
 
Tam o esnada sazın telinin biri koptu, öğretmen yere attı o teli hemen kaptım aldım yerden
cebime koydum, sevincimden uçuyordum nerdeyse…
 
Okul paydos oldu, eve geldim. Bu teli bir şeyin üzerine çakıp gerdirip saz çalacaktım ama
öyle düzgün bir şey çok aramama rağmen bulamadım. 
Bir gün önce annemin köy marangozuna yaptırdığı kazma sapı gözüme ilişti, sapı kökünden 
kestim.
 
İki çivi çaktım, karşılıklı teli gerdim bir yonga parçasıyla tek bir telle çatıda otların arasında
sanki konser veriyordum yoksulluğumuza ve kaderimize… bu epey devam etti,
 
derken annem bir gün kazmayı al gel dedi. Şafak attı bende bulamadım filan dedim annem aradı.
kazmayı buldu, sapı kesilmiş olarak görünce 
 
ne oldu dedi. Tam o arada da otların arasında benim sazı gördü, canım evladım demek sen
saz çalmak için bu kazmanın sapını kestin, keşke bana söyleseydin ben sana düzgün bir
tahta parçası bulurdum canın sağ olsun… Böyle demedi tabii ki ! 
 
Ne kadar normal değil mi, keşke böyle olsaydı. O ilk sazımla beni bir güzel dövdü, bana
vururken tel azda olsa ses çıkarıyordu bu bile hoşuma gidiyordu.
 
O günler anneme çok kızıyordum, sonradan anladım ki haklıymış… Köy yerinde bir marangoz
var sap yapabilecek ona sap yaptırana kadar git bir kalp ameliyatı yaptır daha kolaydır.
Burunlarından kıl aldırmıyorlardı köydeki iki marangoz. Sanki beyin cerrahları gibi
havalarını basıyorlardı…
 
Ve bu saz merakı askere gidene kadar tavan yaptı, vaat etmiştim; askerliği bitireyim
ilk kazandığım parayla saz alacaktım. Ve öyle yaptım, terhis olduktan sonra ilk maaşımı
verip bir saz almıştım .
 
O gün bu gündür evimde hep bir saz bulunur, amatörde olsa her teline vurdukça o kazma
sapı sazımı hiç unutamam hele onun sesini tek tel perdesiz ve özel hala hem o sazın sesi
aklımda hemde annemin o sazla bana vururken cızzzz etmesi, unutamadımmm, unutamam…
 
Sağlıcakla kalın.