Yine başladı damlamaya, hiç kesilmeden damlıyor. Öyle pıt pıt diye değil, tak, tak, tak diye. "Ah biraz daha çok üşüsem" diye dua ediyorum içimden. Çok üşüyünce çadırın üzerinde toplanan karlar donuyor, bir süreliğine de olsa damlamalar kesiliyor. Lakin biz çok üşüyünce de annem hiç uyumuyor. Karton kolinin içinde uyuyan kardeşimi ve yarı ıslak sünger yatağın içerisinde yatan beni sürekli elleriyle ısıtmaya çalışıyor.
Benim adım Ayşe. Çadır kentlerde yaşayan 600.000 yetim çocuktan bir tanesiyim. Küçük kardeşim annem ve ben, yıllardır çadırda yaşıyoruz. Eğer annemin nemli hatıralarını dinlemeseydim bütün dünyanın çadır olduğunu zannederdim. Biliyor musunuz, aslında önceden bizim de evimiz varmış, hatta duvarları bile varmış. Babam o duvara, biz de ona yaslanırmışız. Bir gün, düşen binlerce bombadan bir tanesi de bizim eve düşmüş. Babamızın yaslandığı da, bizim yaslandığımız da yıkılmış.
O günden beridir düşen her şeyden korkarım. Düşen bombalardan, düşen yağmurlardan, karı taşımayınca düşen çadırın direğinden, ama en çok da annemin saçlarıma düşen göz yaşından korkarım.
Korkularım bununla da kalmaz, un bitti dediklerinde boş çuvalın yere düşmesinden korkarım. Sobamıza kömür getiren amcanın küsmesinden korkarım. Sırtı duvara yaslanan abilerin selamı kesmesinden korkarım.
Düşünsenize, çok kar yağmış yollarda kalmışsınız, biz tipiye yakalandık diye feryat edip birkaç saatliğine bile dayanamamışsınız.
Düşünsenize, ne varıp kapısını açacağınız eviniz, ne de sizi karşılayacak sıcak bir yuvanız var, öyle ortada başıboş sahipsiz kalmışsınız.
Düşünsenize, bu 12 saat değil, 12 yıl sürmüş, her kafadan bir ses duyup, "Hasbinallahü ve nimel vekil" diye haber salmışsınız.
Bilir misiniz, bizim buralarda insan bir kere değil, her gün ayrı bir acıyla ve kimsesizlikle bin kere ölür. Bilir misiniz bizim burada çocuklar, hep yarınları olmadan büyür.
