İnsanın yeni yerler keşfetmesi, dünyayı tanıması, kültürler arası ayrımları ya da benzerlikleri yakinen fark edebilmesi için gezip görmesi, yollara revan olması, yolculuk yapması gerekir ya hani... İnsanın insanı tanıyabilmesi, insanın kendini anlayabilmesi,  evvela kendini devşirebilmesi, nefsinin zilletinden kurtulabilmesi için de kendi iç dünyasında uzun uzun yolculuk yapması gerekmektedir... 

Üstelik bu yolculuk bir ömür  sürmelidir..

Bilgece yaşamaya çalışmanın yegane formülü budur...

Kendi iç aleminde yolculuğa çıkmayan, ruhunun kıvrımlarında dolaşıp, kendini anlamaya çalışmayan insan başkasından ne anlasın...?

Ya da yalnızca dış dünyayla bağıntılı, içsel alemiyle kopuk insan hakikaten var mıdır..?

Yoksa sadece robotvari bir şekilde ömür takvimini mi eskitiyordur...?

Yaşamak salt nefes alıp vermek, karnımızı ve nefsimizin bitmek tükenmek bilmeyen açlığını doyurmak değildir..!

İnsan...

Yaratılmışların en şereflisi olan insan...

Önce tüm alemlerin yaratılıp, sonra başına kral diye oturtulan insan...

Yüksek yaradılışlı ruhunun ipine dolarsa benliğini meleklerden üstün olabilen insan...

Yahut da nefsinin boyunduruğuna teslim ederse kendini hayvanlardan aşağı olabilen insan..

Ve günümüz dünyasında maddenin, teknolojinin ve bunların getirisi sanal alemlerin altında ezilmiş, içinde kaybolmuş, yaratılış gayesini, nerden gelip nereye gittiğini unutmuşolan insan...

Her bir şeyi bilip de kendini bilmeyen insan..

İç aleminden bihaber insan...

Kocaman bir köy haline gelmiş, iletişim ağlarıyla birbirine dolanmış dünyanın her köşesinden haberdar olup da, avaz avaz çığıran ruhunu duymayan, herkesin sesine duyarlı kendi içindeki seslere kulaklarını tıkamış insan...

Yolculuk hep dış alemde olmamalı..

Bazen de hayatı daha sağlıklı bir bakış açısıyla tolere edebilmek için, ruhunda, benliğinde, kendi aleminde gezintiye çıkmalı insan..

Kendiyle yüzleşebilmeyi öğrenmeli ve insan...